İbrahim bin Edhem Basra çarşısında gezerken şöyle bir soruya muhatap olur.
“Ey Ebu İshak! Allah, Kuran-ı Kerim’de, ‘bana dua edin, dualarınızı kabul edeyim’ buyuruyor. Biz dua ediyoruz, ama Allah dualarımıza karşılık vermiyor.”
Bunun üzerine İbrahim bin Edhem şöyle der, “Çünkü on şey kalbinizi öldürmüştür;
Allah’ı biliyorsunuz ama O’nun, sizin üzerinizde olan hakkını eda etmiyorsunuz.
Kur’an-ı Kerimi okuyorsunuz ama içindeki hakikatlerle amel etmiyorsunuz.
Allah Resulünü sevdiğinizi iddia ediyorsunuz ama O’nun sünnetleriyle amel etmiyorsunuz.
Şeytanın, düşmanınız olduğunu iddia ediyorsunuz, sonra da onu sevindirecek işler yapıyorsunuz.
Cennete müştak olduğunuzu, ona olan hasretinizi ifade ediyorsunuz; ama oraya girmek için çalışmıyorsunuz.
Cehennemden korktuğunuzu söylüyorsunuz, lâkin ondan kaçınmıyorsunuz.
Ölümün hak olduğunu söylüyor; fakat onun için hazırlık yapmıyorsunuz.
İnsanların ayıplarıyla uğraşıyor; kendi ayıplarınızı unutuyorsunuz.
Allah’ın nimetlerini yiyor; fakat şükrünü eda etmiyorsunuz.
Ölülerinizi defnediyorsunuz; fakat ölülerinizden ibret almıyorsunuz.
Bu şartlarda dualarınız nasıl kabul edilsin ki?”
